Rozdział 18

07 kwiecień 2012r. , sobota

Był zimny, deszczowy poranek. Na mglistych ulicach Londynu, można było ujrzeć ludzi spieszących się jak co dzień. Uważny przechodzeń w oknie jednego z domów mógł ujrzeć zapłakaną twarz około 18-letniej dziewczyny.

"Mówiąc szczerze nie zaw­sze mówi­my prawdę... "

Spojrzałam na zegarek, który wskazywał 11:30. Zeskoczyłam z parapetu, kierując swe kroki w kierunku kuchni. Podeszłam do kuchenki i nastawiłam czajnik z wodą, po czym usiadłam na krześle nerwowo stukając kciukiem wskazującym o stół, myśląc. Znowu się zagubiłam. Zagubiłam i nie mogę się odnaleźć. Tak, myślę, że mogę się załamać. Zagubiłam się i nie czuję się już bezpieczna...
Moje rozmyślania przerwał dzwonek mojego telefonu. Odebrałam i usłyszałam w słuchawce współczujący głos Anne.
 - Hey, Rose! Jak się czujesz?
'A jak mam się czuć?' - przemknęło mi przez myśl. Odpowiedziałam:
 - Bywało lepiej..
 - Ahmm... bo wiesz, tak się zastanawiałam, może miałabyś ochotę wpaść do chłopaków?
 - Wiesz co, to chyba nie jest najlepszy pomysł..
 - Masz dwie opcje, albo wyjdziesz w końcu z domu i zaczniesz żyć, albo zostaniesz tam i zgnijesz w łóżku. - powiedziała zirytowana.
 - Dziękuję! - powiedziałam, po czym odłożyłam słuchawkę tym samym nie dając jej szansy dość do słowa.
Zalałam herbatę i poszłam do salonu zalegając na kanapie. Włączyłam TV, leciała jakaś łzawa komedia romantyczna.
Po pół godzinnym seansie, doszedł do mnie dźwięk dzwonka do drzwi. Poszłam je otworzyć. Gdy ujrzałam w nich całą siódemką, nie wytrzymałam, coś we mnie pękło. Gwałtownie do nich podeszłam i przytuliłam ich do siebie, zanosząc się głośnym płaczem. Brakowało mi tylko Julie, której nie było.
-Rose, nie płacz bo zaraz się rozpłaczę -powiedział Niall przytulając mnie. Otarłam dłonią łzy i wszyscy weszli do salonu. Dobrze, że rodziców dzisiaj nie ma i wrócą dopiero około 17:00.

Z PERSPEKTYWY ANNE

Siedziałyśmy na kanapie z dziewczynami. Eleanor opowiadała nam o swojej pracy. Kiedy usłyszałam lekkie chrapanie odwróciłam się i ujrzałam Rose. Miała zamknięte oczy, najwyraźniej zasnęła. Zeszłam z El z kanapy, przy poduszce na której siedziała dziewczyna Lou znajdował się zielony koc. Wzięłam go do rąk i przykryłam nim Rose. Trzęsła się, słychać było ciche popiskiwanie. Później to ustąpiło, a my spokojne odeszłyśmy by jej nie zbudzić. 

Z PERSPEKTYWY NIALLA

Siedzieliśmy na krzesłach, jedyny Lou siedział na podłodze. Film był interesujący i bardzo wciągający, ale kiedy usłyszałem czyjś głos, odwróciłem się. Okazało się, że chyba się przesłyszałem. Postanowiłem wrócić do poprzedniej czynności czyli do oglądania filmu.  Po kilku minutach znów usłyszałem ten sam głos, był o wiele głośniejszy, więc nie tylko ja go w tym momencie słyszałem. 

-" Zostaw mnie.... Pomocy" -tajemniczy głos wydobywał się z ust Rose. To ona, ona wszystko to mówiła. Jednak się nie przesłyszałem, miałem nadzieję, że nic poważnego się nie dzieje z nią. No ale nie chciałem jej z chłopakami budzić, niech śpi. Należy jej się odpoczynek. Półtora godziny później z podłogi wstał Louis, chłopak wykorzystał to, że Harry poszedł do kuchni i usiadł na jego miejsce. 

Kiedy Lou zobaczył, że w jego stronę zmierza wkurzony Loczek z złożonymi rękoma na klatce piersiowej, to Hazza wystawił mu język. Gdy był w zasięgu by mu zrobić krzywdę  momentalnie zepchnął Tomlinsona z krzesełka dodając :
-To moje miejsce -uśmiechnął się cwano . Usłyszawszy huk, odwróciłem się razem z Liamem.
-Opps - powiedziałem.

Z PERSPEKTYWY ROSE

Obudziłam się, gwałtownym ruchem podrywając swe ciało do pozycji siedzącej. Chłopaki spojrzeli na mnie.

-Wy pacany, obudziliście Rose -powiedział Liam.
-Nic się nie stało i tak miałam już wstawać -uśmiechnęłam się lekko. Zdjęłam z siebie koc, którym zostałam przykryta przez Eleanor.
-Gdzie dziewczyny ? -spytałam.
-W kuchni -odpowiedział Zayn.
-Dzięki.
Wstałam z kanapy i szłam w stronę kuchni, przy stole siedziała Eleanor a Anne oprała się o blat.
-Wstałaś już? -zapytała El.
-Jak widać tak -odparłam dodając -Co tak siedzicie tutaj same ?
-A co mamy siedzieć z chłopakami ? Wolałyśmy porozmawiać w cztery oczy -uśmiechnęła się Anne.
-Rose, nie powinnam poruszać żadnych tematów związanych z wczorajszym wydarzeniem ale... złożyłaś zeznania na policji ?-spytała Eleanor.
Spuściłam głowę. Przez długi czas nie odpowiedziałam nic. Przełknęłam ślinę i odezwałam się :
-Nie.
-Jeśli chcesz możemy z tobą się tam wybrać -powiedziała Calder.
-No nie wiem.
-Będziesz miała już  to z głowy. Chyba, że wolisz z rodzicami się tam wybrać.
Kolejny raz się nie odezwałam. Siedziałyśmy w ciszy. Nie wiedziałam co powiedzieć. Wiedziałam, że oni ciągle się o mnie martwią. Trochę przeszkadzała mi ta ich troska i uważanie na słowa. Chciałam, żeby było tak jak dawniej. Jednak moje prośby nie mogły się od tak spełnić.
-Chodźcie do tych wariatów -odparła Anne.
Bez zastanowienia ruszyłyśmy za nią w stronę salonu. Chłopcy siedzieli spokojnie, nawet nie odzywali się do siebie.
-Może coś się im stało ? -szepnęłam do Elanor.
-Wiesz, nigdy nie widziałam ich w takim stanie.
-Aaaa-usłyszałyśmy głos Nialla, biegł z łazienki do salonu.
-Co jest ?-spytałam.
-Umieram - rzucił się na kanapę zasłaniając oczy dłońmi.
-Nie przejmujcie się nim, on tak zawsze -powiedział Lou.
-Nasz głodomor - wtrącił się Harry.
-Nie przezywaj mnie, daj mi umrzeć w ciszy.
-Niall ... -chciał mu coś powiedzieć Zayn, ale Horan znów zaczął swoje :
-Trzy, dwa, jeden ... zgon.
Chłopak zamknął oczy i przez moment nie oddychał. Podszedł do niego Liam i zaczął go łaskotać. Farbowany blondyn wybuch głośnym śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać i również zaczęłam się śmiać równocześnie płacząc. Ale nie z bólu czy coś tylko z głupoty chłopaków. Chwilę później już cały dom się trząsł ze śmiechu, oczywiście nie dosłownie. Jednak długo ta "zabawa" z przyjaciółmi nie trwała, gdyż One Direction musieli jechać na spotkanie z menadżerem, Elanor pojechała z nimi, natomiast do Anne zadzwoniła mama z informacją, żeby przyszła do domu na obiad. Zostałam sama, posprzątałam trochę w mieszkaniu i znów wzięłam się za oglądanie jakichś maratonów na MTV. W czasie reklam sięgnęłam po telefon i weszłam na facebooka i twittera. Szczerze, bałam się czytać co ludzie wypisywali. Może coś było o mnie, przerażała mnie myśl o trenerze. Obleciałam facebooka, miałam w skrzynce cztery wiadomości i to na temat wczorajszej sytuacji.
"Współczuję Rose, trzymaj się i bądź silna".
Uśmiechnęłam się do monitora ocierając policzek od pojedynczej łzy. Odpisałam na wiadomości i wyszłam z internetu w komórce. Powróciłam do poprzedniej czynności, czyli do oglądania MTV. Trochę mi to zajęło, bo aż rodzice z Melisą przyjechali.Mama na mój widok podeszła i usiadła obok na krześle.
-I jak się czujesz ?
-Lepiej.
-O której chcesz jechać na komisariat ?-zapytał tata wchodząc do pomieszczenia, w którym się z matką znajdowałyśmy.
-Chcę mieć to już za sobą, więc chodźmy -odparłam.

***

Po zeznaniu całej prawdy na policji byłam lekko zdołowana, ale kryłam to przed rodzicami.
-Dobrze, że mam to już za sobą -odparłam.
-Mhm... Rose z ojcem musimy wpaść jeszcze w jedno miejsce. To jest troszkę daleko.
-Hmm, nie. To ja przejdę się do domu ,bo Mel jest sama. Boję się o nią.
-Nie wiem czy to dobry pomysł.
-Proszę, dam sobie radę. Będę uważać -rzekłam. Kiedy rodzice pozwolili mi się wybrać do domu pieszo, postanowiłam, że zadzwonię do Liama. Po trzech sygnałach odebrał.
-Cześć Rose, coś się stało ?
-Nie, a czy zawsze jak dzwonię musi być jakiś powód ? Spotkamy się ?
-Jasne, teraz ?
-Jeśli możesz, za 10 minut w parku.
-Ok, już idę -odparł i się rozłączył.
Maszerowałam sama po londyńskich chodnikach, w końcu gdy przeszłam przez pasy to mogłam się cieszyć z tego, że jestem już prawie na miejscu. Miałam przeczucie, ,że ktoś mnie śledzi. Co się odwracałam, widziałam tego samego zakapturzonego mężczyznę. Wiem,  że nie mógł być to Liam, gdyż on by już dawno do mnie przybiegł. Szłam dalej, jednak nie odwracałam się tak częściej jak wtedy. To, że przybyłam na miejsce tam, gdzie żadnej żywej istoty ludzkiej nie było, nieco mną wstrząsnęło ze strachu. Nagle poczułam czyjąś rękę na moim prawym ramieniu. Myślałam, że to Payne, więc się odwróciłam.
-Akuku, witaj piękna.
Stanęłam jak słup soli. Nie wiedziałam co ze sobą zrobić. W końcu przełamałam się i zaczęłam krzyczeć, równocześnie próbując uciekać. Lecz mężczyzna trzymał mnie w swoich szponach i nie chciał puścić.
-Zostaw mnie człowieku !
-Idziesz ze mną -powiedział zachrypniętym głosem.Krzyczałam tak głośno, że gołębie, które siedziały na drzewach odleciały. Z dala ujrzałam postać, nie widziałam czy to kobieta czy mężczyzna, ale nadal krzyczałam.
-Zostaw ją ! -krzyknęła znana mi osoba.
-Spadaj, sprawa cię nie dotyczy.
-A żebyś wiedział, że tak.
Liam podbiegł do nas, trener mnie puścił i postanowił zemścić się na rywalu. Cholernie się bałam, że zrobi on Liamowi krzywdę, że zrobi nam oboje krzywdę. Z nerwów zaczęłam płakać. Widok Payne'a z krwią na twarzy jeszcze bardziej mnie przerażał, bałam się, że trener może go zabić. Nie chciałam patrzeć jak oni się biją.
-Rose dzwoń na policję ! -krzyknął chłopak.
Bez zastanowienia wyciągnęłam komórkę z kieszeni spodni i wystukałam na dotykowej klawiaturze numer. Byłam roztrzęsiona ale powiedziałam to co było potrzebne, żeby wysłali do nas radiowóz.  Kilkanaście minut później przyjechali policjanci. Na szczęście Liam sobie poradził. Bardzo mu za to dziękuje. Gdy mundurowi skuli kandajkami trenera, wiedziałam, że go już nie wypuszczą.
-Rose wszystko w porządku ? -zapytał.
-Tak, bałam się o ciebie. Dziękuję -przytuliłam go. On się tylko uśmiechnął. -Nic ci się nie stało ?
-Jestem cały -odparł. Wyciągnęłam z kieszeni chusteczki i wytarłam z krwi jego rozwaloną dolną wargę.
-Dziękuję.
Natomiast ja odruchowo pocałowałam go w policzek.
-Jak mam ci się odwdzięczyć ? -zapytałam.
-Wystarczy mi, że jesteś -odpowiedział z uśmiechem na twarzy. Czułam jak się rumienię. Po chwili podszedł do nas jeden z policjantów.
-Będziecie musieli złożyć państwo zeznania na policji. Najlepiej jeszcze dziś.
-Dobrze.
Umówiłam się z Liamem, że teraz pojedziemy na komisariat. Wsiedliśmy do jego samochodu i ruszyliśmy w drogę.

***

Kiedy byłam już w domu, postanowiłam opowiedzieć rodzicom to co mi się przydarzyło. Wolałam by pierwsi się ode mnie dowiedzieli niż od policji. Wiedziałam, że obwiniali się za to, że pozwolili mi się samej wybrać do domu.

-Wiedziałam, mówiłam, że coś się jej stanie.

-Mamo uspokój się. Żyję -powiedziałam dodając -Uratował mnie jakichś przechodzeń. Na szczęście policja szybko przyjechała i go zabrali do aresztu. Złożyłam już zeznania na komisariacie - powiedziałam. Nie chciałam zdradzać, że to właśnie Liam uratował mnie od tego psychola. Zaraz chcieliby wiedzieć kto to. Postanowiłam, że nie będą o tym wiedzieć. Po rozmowie udałam się do swojego pokoju. Zmęczona padłam na łóżko. 

od autorki : Hmm, potraktujcie ten rozdział jako prezent wigilijny, gdyż pisałam go dzisiaj i wczoraj w nocy.  Życzę Wam : Wesołych Świąt i udanego Sylwestra ;D Pozdrawiam ;)