Rozdział 17

05 kwiecień 2012r, czwartek

To właśnie dzisiaj miałam luz, nie musiałam się o nic martwić, a w szczególności o to, co wymyśli trener. Weszłam na blok sportowy, na szczęście go tam nie było. Dziewczyny z którymi miałam iść na zawody siedziały na ławce, a nauczycielka, która uczy mnie wf sprawdzała obecność. 

-Dzień dobry -powiedziałam do kobiety, ona na mój widok odpowiedziała tym samym słowem.

-Nie ma jednej osoby -powiedziała. Nagle usłyszałam jak otwierają się drzwi, odwróciłam się i ujrzałam przed sobą :

-Weronica .. -powiedziałam zaskoczona a równocześnie wkurzona.

-Rose.. -rzekła zaciskając zęby. Była zła , omal nie rzuciła się na mnie, kiedy się cofnęłam ona dodała : 

-Suka. 

Nic sobie z tego nie zrobiłam, a tym bardziej nauczycielka, która się tym nie przejęła. Usiadłam na ławkę i czekałam.

-Dziewczyny, idziemy !

-Ja z nią nie idę !-krzyknęła Torres wskazując na mnie palcem.

-Weronica, nie przesadzaj. Chodźmy -odpowiedziała kobieta. Nasza szkoła zajęła drugie miejsce w biegach. Ja byłam zadowolona z wyniku, lecz Weronica obwiniała mnie, że to przeze mnie nie zdobyłyśmy pierwszego miejsca. W domu nikogo nie było jak przyszłam. Na lodówce wisiała tylko kartka od mamy :

"Wrócimy z Melisą późno, obiad masz w lodówce, wystarczy, że sobie podgrzejesz". Po przeczytaniu, zdjęłam papierek z lodówki i go wyrzuciłam do kosza. Następnie weszłam na schody, kierując się w stronę mojego pokoju. Wykończona, rzuciłam torbę z ciuchami w kąt i odeszłam kładąc się na łóżko i wyciągając lekturę szkolną.  Otworzyłam na stronie, na której skończyłam czytać. Rozejrzałam się jeszcze po pokoju i przeszłam do czytania książki. 

06 kwiecień 2012r. , piątek

Kolejnego dnia, po długich rozmyśleniach doszłam do wniosku, że nie pójdę dzisiaj do szkoły. Jednak mój plan nie wypalił. Po zjedzeniu śniadania, wsunęłam na stopy buty.

-Rose, ruszaj się - niecierpliwił się ojciec. 

-Już idę -powiedziałam. Chwilę później siedziałam na przednim siedzeniu pasażera. Myślałam, co się wydarzy dzisiaj w szkole.

***

Kiedy samochód stanął przed szkołą omal się nie popłakałam na myśl, że trener zrobi mi coś okropnego. Pożegnałam się z ojcem, wyszłam z auta i poszłam szybkim tempem w stronę budynku. Ciągle się rozglądałam za mężczyzną, jednak to było trudne, bo wokół pełno ludzi się kręciło. Przy schodach natknęłam się na Anne. Rozmawiała z jakimś chłopakiem. Na głowie miał kapturze i był wyższy od niej. Podeszłam bliżej i go rozpoznałam. 

-Liam, co tutaj robisz ? A jeśli cię ktoś zobaczy ?

-Przyszedłem tutaj, bo martwię się o ciebie. Nie dzwonisz, nie piszesz, co się dzieje? 

-Nie chcę o tym rozmawiać. Przepraszam, ale muszę iść na lekcje -powiedziałam i przytuliłam go na pożegnanie. Gdy miałam już iść spojrzałam na trenera, który stał niedaleko i się mi przyglądał. Przeszły mnie dreszcze po czym szybko wbiegłam na schody. Długo myślałam nad tym czy Anne opowiedziała Payne'owi całą tę historię, ale stwierdziłam, że nie zrobiła tego.

***

-Dziewczyny, muszę przyznać, że ten mecz był wspaniały.Wielka zasługa dla Rose, która dała wam kilka ważnych rad odnośnie siatkówki. Cieszę się, możecie iść do szatni -powiedziała. Porozmawiałam chwilę z kobietą po czym poszłam się przebrać. W szatni byłam sama, gdyż dzwonek zadzwonił na przerwę i wszyscy wyszli z szatni i bloku sportowego. Przebrałam się dość szybko, ale kiedy miałam już zamiar wychodzić to do pomieszczenia wszedł trener. Zamknął drzwi na klucz i pomału do mnie podchodził. Byłam przerażona, nie wiedziałam co robić. 

-Teraz to się zabawimy -powiedział puszczając mi oczko. Położył swoją dłoń na moje biodro, a następnie podszedł bliżej. Chciał mnie pocałować, ale ja zaczęłam się wyrywać. 

-Niech pan mnie zostawi.

-Rose, przestań. Oboje wiemy, że jesteś zakochana we mnie. 

-Nie, to nie prawda.

-Oh Rose, Rose, Rose. Jesteś moja i cię nikomu nie oddam. 

Pocałował mnie w szyję, chciałam się wyrwać i to jak najszybciej, ale to było wręcz niemożliwe. Za mocno mnie trzymał bym mogła to uczynić. Zjechał palcami prawej ręki po mojej klatce piersiowej. Zbliżając się do pasa i niżej zaczęłam krzyczeć. Mężczyzna odpiął mi guzik od spodni, kiedy miał się brać za odpinanie rozporka, zaczęłam się coraz głośniej drzeć :

-Aaaa... Pomocy... Aaaa....Niech mnie pan puści.... Pomocy.... Błagam, pomóżcie mi ..!

-Zamknij się !-wkurzony moim zachowaniem, walnął mnie w policzek z liścia. Wyrywałam się coraz mocniej, bałam się, że zaraz mnie zgwałci. Nie poddawałam się, dalej postanowiłam krzyczeć. Kiedy mnie na chwilkę puścił, podbiegłam do drzwi i zaczęłam je kopać oraz z całej siły w nie uderzać pięściami. To, że były zamknięte, a nie potrafiłam je otworzyć to utrudniały mi ucieczkę. Zdenerwowany podszedł do mnie i z całej siły mnie uderzył w twarz, aż się przewróciłam. Z wargi poleciała mi krew tak samo jak i z nosa. 

-I tak nie wyjdziesz -zagroził. Złapał mnie i zdarł bluzkę, którą miałam na sobie. Kiedy chciał przejść do gorszych czynów, ktoś zaczął pukać do drzwi. 

-Jest tam ktoś ? -to była moja nauczycielka z wychowania fizycznego. 

Zaczęłam się drzeć, w pewnej chwili trener zasłonił mi usta dłonią. Zaczęłam tupać nogami . W tym samym czasie telefon, który miałam w plecaku zaczął dzwonić. Dobrze, że go wcześniej nie wyciszyłam, bo teraz by mi nikt nie pomógł. Nagle drzwi się otworzyły, a  ja z płaczem zaczęłam się wyrywać. Mężczyzna od razu mnie puścił. Do szatni wparowała Anne, przestraszona zaczęła mnie pocieszać. Ubrałam szybko koszulkę i zapięłam spodnie. 

-Anne, zadzwoń na policję -poprosiła nauczycielka. 

-Już dzwonię -oświadczyła. Pani miała trenera na oku, ja próbowałam się trzymać z daleka od niego. 15 minut później przyjechała policja oraz przyszła dyrektor.  Była zszokowana, kiedy w szatni zobaczyła mnie rozpłakaną oraz trenera. Już myślałam, że będę wywalona ze szkoły czy coś, ale tym razem dyrektorka zaczęła mnie pocieszać. 

-Poinformowałaś o tym rodziców ? -zapytała. 

-Nie, proszę pani. Nie chcę by o tym wiedzieli.

-Wiesz, musimy ich o tym poinformować. Muszą o tym wiedzieć -przytuliła mnie. Ja nie mogłam się uspokoić, ciągle płakałam, nawet Anne nie mogła z tym nic zrobić. Podałam kobiecie numer telefonu mojej matki, zadzwoniła do niej i powiedziała jej  o wszystkim. Nie chciałam z rodzicami rozmawiać. Wstydziłam się, że nie powiedziałam im o tym wszystkim, bo w końcu co miałam zrobić ? Ciągle są zajęci, a ja ? Jestem już za duża na rozwiązywanie spraw przez rodziców. To tak jakby skarżyć się na drugą osobę bawiącą się z tobą w piaskownicy, że ci zamek z piasku zburzyła. Chciałam być samodzielna, ale ta sprawa jest  zbyt poważna. W dodatku czułam, że to nie koniec jego wybryków, że jeszcze mnie dorwie i zemści się na mnie. Teraz najważniejsze było, żebym wyjaśniła rodzicom tę całą historię oraz żebym złożyła na policji zeznania. Wciąż myślałam nad przyjaciółmi. Julie i One Direction, którzy się nawet ze mną nie kontaktowali. No i Liam, którego tak ciągle spławiam. Czas to naprawić, ale nie teraz. Rodzice mnie  będą ciągle przetrzymywać w domu, a tego nie chce. Może kiedy będzie już wszystko w porządku to się uda, zastanawiałam się nad jednym. Czy po tej sytuacji mnie puszczą na wyjazd ? W końcu nic mi się tam nie stanie ? Będę pod dobrą opieką. 

-Anne, mam do ciebie sprawę. 

-Jaką ? 

-Pewnie, nie będę mogła się z tobą i resztą spotykać przez najbliższy czas, więc wyjaśnij całą sytuację reszcie, dobrze ? 

-Jasne Rose, o to się nie martw. 

W poniedziałek, pewnie będą krążyć ploty o tym co się dziś wydarzyło, nie chciałam tego ale no cóż, czasu już nie cofnę. Z jednej strony nawet się cieszyłam, że tak to wyszło bo mogłoby być o wiele gorzej. Skoro tak to wyszło, postanowiłam, że muszę ochłonąć po tym całym incydencie i, że zeznania złożę jutro w obecności rodziców. Kiedy policjanci założyli mu kajdanki na ręce i wyprowadzili go ze szkoły aż się omal nie przewróciłam. Chciałam jak najprędzej być w domu. 

-Rose, jeśli coś się wydarzy to przyjdź do mnie i mi powiedz. Nie bój się, ja nie gryzę.

-Boję się, a jeśli on wróci ? A jak nikt mi nie uwierzy ? -zaczęłam płakać. 

-Ja ci wierzę. Postaram się o to by go zatrzymali -mówiła dyrektor. 

-Jeśli będzie to potrzebne to pójdę na policję i złożę zeznania na temat tego co widziałam, będzie wszystko dobrze -powiedziała nauczycielka. Kolejny raz przytuliłam się do Anne. Po kilku minutach mama, kazała mi się już zbierać. Zapłakana wyszłam ze szkoły, wsiadając do samochodu wraz z obecnością starszych. W domu poszłam do swojego pokoju, położyłam się na łóżko. Schowałam twarz w dłonie i zaczęłam płakać. 

od autorki : Za wszelkie błędy przepraszam, ale nie chciało mi się już ich sprawdzać, gdyż jestem wykończona. Rozdział zbytnio mi nie wyszedł. Incydent z nauczycielem miał być w 19 rozdziale ale jakoś mnie podkusiło by było to wcześniej. Nie wiem kiedy będzie następny na tym blogu jak i na moim drugim blogu. Hmm, piszcie w komentarzach jak wam się podoba rozdział. Pozdrawiam.