Rozdział 6

19 marzec 2012, poniedziałek

Wróciłam ze szkoły po 3. Zjadłam obiad i naszykowałam się na wyjście. 30 minut potem siedziałam z dziewczynami w czarnej taksówce, nazywanej przez Brytyjczyków " Hackney carriage ".
-Długo jeszcze ?-marudziła Anne. Dziewczyna nie mogła się doczekać kiedy stanie przed sceną.
-Spokojnie -odezwała się Julie. Ja cicho siedziałam.
Zapłaciłam miłemu taksówkarzowi za podwiezienie. Przed wejściem była długa kolejka. Mężczyzna, który sprawdzał bilety był zmęczony. Grzecznie z dziewczynami stanęłyśmy na końcu kolejki. Trwało to dość długo. Pół godziny później wchodziłyśmy na plac. Ochroniarz zaprowadził nas pod scenę. Zza kulis zobaczyłam wystawioną głowę Louisa. Uśmiechnął się. Na placu było więcej niż 1000 osób. Na dworze było już ciemno. Nagle światła zostały zgaszone. Fanki piszczały i darły się. W głośnikach rozległy się pierwsze dźwięki piosenki "One Thing".
-Witajcie ! -krzyknął Harry.
Świetnie zaczęli śpiewać. Louis troszkę się popisywał.
-Ręce w górę! -krzyknął Liam.

Wszyscy:
So get out, get out, get out of my head
And fall into my arms instead
I don't, I don't, don't know what it is
But I need that one thing
And you've got that one thing


Piosenki i ich wygłupy nie ziemskie. Zerknęłam na Anne i Julie. Skakały i krzyczały, postanowiłam również robić to co one, ale w pewnym momencie poczułam wibracje w telefonie. Zignorowałam to i dalej się bawiłam. Liam śpiewając pierwszy refren piosenki "Moments" podszedł do krawędzi sceny. Gdy dotarł do mnie, kucnął i spojrzał na fanki, potem na mnie. Uśmiechnął się w moją stronę. Zalałam się rumieńcem. Po koncercie przyszedł do nas ochroniarz. Zaprowadził nas przez jakiś długi jasny korytarz. Przede mną szły Julie i Anne, a za nimi pięć dziewczyn, których wcale nie znamy. Chłopcy znajdowali się w swoich garderobach bo pewnie się przebierali, nas zaprowadził ochroniarz do dużego pokoju. Dziewczyny rozsiadły się wszędzie gdzie było możliwe miejsce. Ja stałam. Po 10 minutach przyszli chłopcy.
-Cześć, jesteśmy już -odezwał się pierwszy Louis.
Tamte laski chwilowo zamurowało. Pobrały od nich autografy i porobiły zdjęcia.
-Dziewczyny musimy jeszcze podpisywać autografy. Zaczekacie na nas  ?-zapytał Zayn.
-Jasne, nie ma sprawy -odpowiedziała uśmiechnięta Anne.
Długo to trwało, siedziałyśmy same i się nudziłyśmy. Wtedy wyciągnęłam telefon i zobaczyłam na wiadomość.
-Nic ważnego -pomyślałam i schowałam telefon do kieszeni. Zmęczona tym czekaniem niechcący zasnęłam.
Nic szczególnego mi się nie śniło, ale potem ktoś mnie budził.
-Rose, wstawaj. Chłopcy przyszli -Julie szturchała mnie w ramię. Energicznie wstałam. Chłopcy rozmawiali z ochroniarzem. Gdy tylko on wyszedł Niall zapytał :
-I jak podobał wam się koncert ?
-Świetny był, genialne show -powiedziałam. Julie rozmawiała z Niallem, natomiast Anne z Zaynem. Harry wygłupiał się z Lou. Louis podniósł Harrego, ten próbował się wydostać z uścisku chłopaka. Gdy to już zrobił biegał po pokoju uciekając przed Tomlinson'em. Harry wskoczył na mnie, siadając mi na kolanach. Był ciężki.
-Nie odważysz się zbić dziewczyny, prawda?
-Nie. Złaź z Rose.
-Nie obrazisz się na mnie za to ? -zapytałam spoglądając na Hazzę.
-Ale za co ?
-Za to - w tym momencie zrzuciłam go z moich nóg, leżał na podłodze, Lou usiadł na niego okrakiem i udawał, że go bije. Złapał go za bluzkę i lekko nim tarmosił mówiąc :
-Czemu nie dostałem marchewki ? Chcę marchewkę.
-Chłopcy uspokójcie się. Możecie przestać ? -poprosiłam.
-No co ? Nie mam dziewczyny, więc za to mam Louisa -powiedział chłopak z kręconymi lokami na głowie.
Wstałam i spojrzałam na zegarek. Godzina  22:23. Masakra, jak późno, muszę wrócić przed północą do domu. Podszedł do mnie Liam.
-Coś się stało ?
-Było mi bardzo miło. Ale muszę już iść.
-Tak ?! Czemu? -zapytał Harry.
-Obiecałam tacie wrócić nie zbyt późno.
-No okej. Odprowadzę cię -powiedział w pewnym momencie Liam.
-Nie, nie trzeba. . . - uśmiechnęłam się pod nosem.
-Zaczekaj tylko poinformuje ochroniarza.
-Ale nie musisz tego robić, na prawdę -próbowałam go przekonać, lecz nie udało mi się. Uparł się. Potem wyszliśmy z koncertu. Szliśmy bez słowa przed siebie. Do domu miałam jeszcze daleko.
-Cieszę się, że przyszłaś.
-Ja też, dziękuje za bilet. Anne wczoraj u mnie była. Mówiła, że coś jej dałeś, żeby mi przekazać.
On nie wiedział co powiedzieć. Znów zapadła cisza.  Na dworze nie było tak ciemno, lampy oświetlały chodnik. W pewnej chwili oślepił mnie ostry blask. Zza światła zobaczyłam jakiegoś mężczyznę z aparatem.
-O nie paparazzi -powiedział Liam, spojrzał na mnie i złapał mnie za rękę. Odwróciliśmy się, za nami biegło z sześciu kolesiów. Przebieraliśmy nogami tak szybko, że omal się prawie potknęłam, ale na szczęście nie upadłam.  Wciąż biegli za nami i robili zdjęcia, flesze w aparatach dawały po sobie znaki. Liam od czasu do czasu spoglądał na mnie. Nie wiedziałam gdzie biegniemy. Wspomniałam, że jeszcze dobrze się nie zadomowiłam w tym mieście ? A więc biegliśmy tak w milczeniu. Kilkanaście minut potem staliśmy w ciemnym zaułku. Tak ciasnym, że stałam za chłopakiem. Śmierdziało okropnie od tego miejsca.
-Wporządku ?
-Tak, przepraszam.
-Nie przepraszaj to nie twoja wina - powiedziałam cicho. Chłopak nadal trzymał mnie za rękę.
-Poszli już, możemy iść -stwierdził.
-Dobrze.
Gdy już wychodziliśmy, nagle Liam poślizgnął się i wyłożył się plackiem na ziemię, a ja razem z nim.
-Liam... -nie pozwolił mi dokończyć.
-Nic mi nie jest, przepraszam. A tobie nic nie jest ? -spojrzał na mnie swoimi oczętami. Pokiwałam głową na znak, że nic mi nie dolega. Leżałam na nim.Payne wybuchnął śmiechem. Nie mogłam się powstrzymać i zrobiłam to samo. Troszkę to potrwało nim się uspokoiliśmy.  Speszyłam się i szybko z niego zeszłam. Podałam mu rękę, chwycił ją. Stał przede mną. Jest o wiele wyższy ode mnie. Później okazało się, że poślizgnął się na skórce od banana.
-Niech to zostanie między nami, dobrze ?
-Zdecydowanie -uśmiechnęłam się.
Cisza znów nas zaatakowała. Ciągle zerkałam na niego. Po jego postawie stwierdziłam, że wstyd mu za ten cały incydent. Jego telefon niespodziewanie zaczął dzwonić. Po trzech minutach rozłączył się i wsadził urządzenie do kieszeni.
-Tutaj mieszkam.
-Śliczny dom -odpowiedział po czym dodał -Przepraszam za wszystko co dziś się wydarzyło.
-Daj spokój, nie przepraszaj. Bawiłam się świetnie, a dzisiejszego dnia nigdy nie zapomnę. Dobranoc i dziękuje -przytuliłam go i weszłam do domu. Spojrzałam jeszcze przez okno czy tam stoi. Odwrócił się i odszedł. Poszłam do swojego pokoju. Wykąpałam się i udałam się prosto w stronę łóżka. Ale za nim to zrobiłam odwiedziłam twitter'a w komputerze.

Z PERSPEKTYWY LIAMA 

Wróciłem taksówką do hotelu. Długo myślałem o tym co się wydarzyło po koncercie. Zdałem sobie sprawę, że Rose nie jest taka jak inne dziewczyny, które poznałem. Nie traktuje mnie jak Liam'a Payne'a, tego sławnego piosenkarza z zespołu One Direction. Tylko jak zwykłego nastolatka. Czułem się przy niej inaczej. Byłem na siebie wściekły za moje zachowanie. Nie rozmawiałem z nią dużo, w prawdzie prawie w ogóle się nie odzywałem. Muszę to zmienić - pomyślałem. Wszedłem do swojego pokoju. Usiadłem w fotelu i położyłem laptop na kolana. Odpisałem na wiadomości fanek, sprawdziłem jeszcze twitter'a. Wpis Rose zaskoczył mnie.
"Wspaniały dzień ze zwykłym nastolatkiem". Na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Wyłączyłem urządzenie i odłożyłem je na bok. Pogadałem z chłopakami, oglądnęliśmy jakiś film. Zmęczony wziąłem prysznic, przebrałem się w piżamę i położyłem się spać. Czekałem na nowe jutro.

od autorki : Nareszcie pojawił się 6 rozdział. Myślę, że jest dobry, myślałam, że będzie dłuższy ale jest taki jaki jest. Czekam na wasze opinie :D
+ zapraszam na blog koleżanki, który jest o One Direction. Super opowiadanie: http://one-direction-i-normalna-dziewczyna.blogspot.com/